"0001" Gdy wspomnienia mnie zawodzą, przychodzę to tego parku. I wtedy przestaję odczuwać potrzebę pamiętania o tobie.

Wziąłem ją delikatnie za rękę. Przycisnąłem do ust i zamknąłem oczy. Gdybyś mogła mi odpowiedzieć, spytałbym się ciebie jak to jest być na samym dnie piekła. Ale twoje wargi już nigdy się nie rozchylą. Może to dobrze, a może nie. Nie wiem.

Słyszysz ten szloch? To na pewno nie jestem ja. Nie pokazuję jak bardzo byłaś mi droga. Chociaż jak patrzę na tych wszystkich ludzi to wiem, że nikt nie cenił cię tak jak ja. Oni tylko czują, że powinni płakać. A ja to wiem. Wiem, że gdybym uwolnił swoje łzy to twoja twarz rozmazałaby się, twój uśmiech przestałby istnieć. Cały ciężar zniknąłby od razu. Rozumiesz? To nie tak, że nic nie czuję, po prostu chce pamiętać to uczucie, ciebie.

Nie złość się. Mimo że twoja rodzina w rozpaczy wznosi dłonie ku górze, to ja dobrze wiem, że bliżej ci do ziemi niż do nieba. Czy jest mi smutno, pytasz? Być może. Wkładam dłonie do kieszeni i przeciskam się między ludźmi. Słyszę przyciszone głosy, obwiniające mnie o twoje odejście. Nie przejmuje się tym, nie martw się, wszystko w porządku.

Tłum zebrany przy tobie zostawiam w tyle, zbliżam się powoli do wyjścia, misternie żłobionej bramy, która wygląda jakby była z plastiku. Nie pada deszcz, nie ma słońca. Zwykły jesienny i pochmurny dzień. Ale ty lubiłaś takie dni. Kiedy Bóg nie płacze ani się nie śmieje.

Lubiłaś jak mocy wiatr zrywał z drzew ostatnie liście, lubiłaś maczać białą czekoladę w czarnej herbacie, lubiłaś tosty z czerstwego chleba, lubiłaś po stłuczeniu szklanki uśmiechnąć się do mnie. Nigdy nie chciałaś nikogo obrazić, choć nie była twoja wina to i tak przepraszałaś. Udawałaś, że ci na czymś nie zależy, chociaż twój świat pękał na drobne kawałeczki. Mówiłaś, że to w porządku śmiać się ze swoich błędów, a i tak miałaś łzy w oczach.

Jak się czuję? Nic mi nie jest. Widzisz? Uśmiecham się i idę powolnym krokiem przed siebie. Nie patrzę pod nogi, zadzieram lekko podbródek. Osoby, które mnie mijają nigdy by nie pomyślały, że wracam z pogrzebu.

Nie jestem wysoki. Dlatego mi też jest dużo bliżej do ziemi niż do nieba, tylko to nas kiedykolwiek z resztą łączyło. Ty byłaś blondynką, ja brunetem. Chciałaś być urocza i troskliwa, a ja odważny i przyjacielski. Tobie się udało, mi już nie. Ale to nic nie zmieniło. Nadal żyliśmy w dwóch różnych światach…

Całe życie sądziłem, że spotkanie ciebie było przeznaczeniem. Czymś, co musiało się kiedyś zdarzyć. Bez naszej woli, bez udziału innych, po prostu było to wpisane w historię. Chociaż nic nas do sobie nie przyciągnęło to i tak się spotkaliśmy. Puzzle połączyły się w ułamek sekundy, w jedną chwilę zaczęły do siebie pasować. Nie zdążyliśmy nawet mrugnąć.

Dokładnie wiedzieliśmy, co to oznacza. Ostatni początek zwiastujący koniec. Wszystko, co się kiedyś zaczyna musi się skończyć- bez względu na to czy chcemy, czy nie.

Zatem powiedz mi, czemu tak zażarcie walczyłaś? Chociaż czułaś zbliżający się koniec, oddech śmierci na karku. Zabawne, że teraz nic nie czujesz podobnie jak ja przez całe życie nic nie byłem w stanie poczuć. Ale delikatne pajęcze nici z tworzyły przez cały ten czas szczelną powłokę wokół mnie, teraz nie mogę się już zmienić.

Ludzie w moim wieku nie potrafią się zmieniać. Dobrze im z tym, co jest, wolą ustatkować się i spokojnie dożyć ostatnich dni. Usiłują żyć w kłamstwie, ale spokojnie, a nie tak jak chcą. Co nie oznacza, że ich pragnienia nie mogą być spokojne…jednak i tak nic z tym nie robią. Nie zajmują się czymś, czego sukces nie jest pewny, nie próbują nawet przeciwstawić się ogółowi. Jak bydło stoi w kolejce na ścięcie, tak oni bez sprzeciwu umierają.

Nikt nie uwierzyłby gdybym powiedział, że nie wiem, czego chcę od życia. Twoja śmierć niczego nie zmieniła, ani nie pogorszyła. Jest dokładnie tak samo jak było, nawet szum drzew się nie zmienił, ludzie nadal żyją według określonych norm i umierają według nich. Nie płaczę, nie śmieję się, nie jestem smutny.

Tylko w piersi pojawiło mi się dziwne uczucie. Trochę ciężkie, ale nie sprawia kłopotów. Kiedy coraz bardziej oddalam się od żelaznej bramy czuję jak delikatnie drga. Z każdym krokiem coraz mocniej, ignoruje je.

Wchodzę do parku. Brzozy ładnie okalają żwirowe alejki, ławeczki lekko uginają się pod starszymi osobami karmiącymi gołębie. W tym momencie powiedziałabyś „ patrz, tych ludzi za parę lat już nie będzie”. Jednak oni są, a ciebie już nie ma. Nadal wyciągają drżące dłonie i plotkuj o nieistotnych sprawach. 

„To smutne”- odpowiedziałbym.

„Czemu tam myślisz? Wcale nie są smutni, ty z resztą też.

Śmierć nie jest smutna.”- usiadłabyś na ławce i uśmiechnęłabyś się.

Nie wiem, co bym odpowiedział. Pewnie tylko patrzyłbym na wszystko i myślał, że cię kocham. Chociaż być może zaśmiałbym się krótko i odgonił gołębie.

To niedobrze, że ci ludzie tu są. W tym parku jest stanowczo za dużo wspomnień. Całą naszą podstawówkę tutaj przesiedzieliśmy, w liceum właśnie tamtą alejką spacerowaliśmy.

W piersi rosło to ciężkie uczucie. Wgniatało mnie w ziemię, spychało wnętrzności coraz niżej. Do gardła podeszło tylko pulsujące mocno serce. Zakryłem usta drżącą dłonią i schyliłem się. Poczułem jak coś pęka. Szybko, nagle, z cichym trzaskiem. Gdybym mógł płakać, moje policzki momentalnie pokryłyby się strumieniami łez. Ale prawda jest taka, że nie umiem. Było tak gorąco, że strumyki wyparowały, jakby ich nigdy nie było.

Prawie 15 lat temu przyszedłem do tego parku i usiadłem na ławeczce stojącej pod największym dębem- było słonecznie, a tylko ona stała w cieniu. Zdaje się, że były to moje pierwsze wagary. Naprawdę nie miałem co robić, szkoła wydawała się nudna. Wszystko stało w miejscu, nikt nie potrafił spojrzeć z innej perspektywy. Ludzie upchnięci w jednym budynku, mający tylko określony cel, do którego nie znają drogi.

Kiedy zadzwonił dzwonek, zamiast wybiec na boisko, powolnym krokiem skierowałem się w stronę przeszklonych drzwi na końcu korytarza, za którymi były schody awaryjne. Na wcześniejszej przerwie sprawdziłem czy są otwarte. Woźne w mojej szkole zachowywały się co najmniej jak psy gończe, w trzy minuty z parteru potrafiły znaleźć się na drugim piętrze i przyprowadzić na dywanik osobę, która akurat przeklnęła. Dobrze wiedziały, które drzwi powinny pozostać zamknięte, o której być w pobliżu łazienki, by wyłapać palaczy spędzających tam całe przerwy. Ale tego dnia schody awaryjne stały otworem, zapraszały wręcz do wykorzystania pomyłki sprzątaczek.

Przyspieszyłem kroku. Taka okazja się nie powtórzy…Szybciej, szybciej nigdy więcej nie będę w stanie uciec z tego przeklętego miejsca. Z trzaskiem otworzyłem drzwi i prawie spadłem na dół. Przeskakując co dwa stopnie w kilka sekund znalazłem się na samym dole.

Biegłem póki nie dodarłem do parku, póki szczęście i uśmiech losu nie przestały za mną podążać. Wiedziałem, że to co robię jest złe. Nie czułem ani poczucia winy, ani nie byłem specjalnie zadowolony. Skupiłem się na zmęczeniu i przyspieszonym oddechu.

Usiadłem na jedynej ławce w cieniu i zamknąłem oczy. Wsłuchałem się w ledwie wyczuwalne podmuchy wiatru, szelest liści…jakby malutki huragan przechodził przez park.

Zatrzymał się nade mną i wyszeptał:

- Uciekłeś?

Otworzyłem oczy i spojrzałem w górę. Huragan stanął nade mną, jej brązowe kosmyki podniosły się nieznacznie, biała koszula zafalowała. Twarz niewyrażająca emocji, puste oczy i delikatny uśmiech. Jasna skóra, czarny sweterek. Kiwnąłem nieznacznie głową.

- Laura.- usiadła obok.

- Luis.

Westchnąłem. Nie chcę tu być. Skoro już jej nie ma, to czemu te wspomnienia nadal są? Skoro jesteś w piekle, na samym jego dnie, to jakim prawem mnie każesz?

Amarantowy koniec mojego życia

NEIL OWL

„AMARANTOWY KONIEC MOJEGO ŻYCIA”

Rozdział 01 „Prostytutka”

Do czego zmierza ten świat? Zabawne, takie myśli nachodzą człowieka dopiero na samym końcu. Cały sens istnienia tu i teraz wyjaśniony jest na samym końcu książki. Ostatnie zdanie, ostatnia strona, ostatnia litera. W chwili, kiedy zaczynam rozumieć, jakaś osoba z trzaskiem łamie mi kark. Ulica wypełnia się śmiechem, chrupot i chrzęst kości zanika wśród dźwięcznych uśmiechów i pełnych drwiny spojrzeń. Upadam na ziemię, nie ruszam się przez chwilę. Czekam.

Ktoś podchodzi do mnie i szturcha w ramię.

- Wstawaj.

Nie ruszam się.

- Ej, co ty mu zrobiłeś?

- Co jest?- kobiecy głos przebija się ponad innymi.

Wzdycham.

- On…nie żyje?- słyszę głośny dźwięk obcasów uderzających o asfalt.

Asfalt jest nie wygodny. Jakiś kamyczek uwiera mnie w szyje, śmierdzi szczynami i spalinami, a na dodatek pod nosem mam żarzący się papieros. Gardło zaczyna swędzieć od tego wszystkiego.

- O kurwa…- panika. To jest ten moment. Moment jej śmierci. Moment, w którym otwierają się wrota nieba. Bóg wychodzi na ambonę i zaczyna wydawać wyrok.

Wstaję i otrzepuję się z kurzu, kamyków. Przekręcam głowę w prawo, chrzęst, w lewo- chrup. Ciche klik i wyglądam jak człowiek. Jak człowiek, który wyda wyrok na wszystkich.

- Witam, witam.- mówię i głośno spluwam śliną zmieszaną z krwią.

Nagle wszyscy przestają oddychać. Złamali mu kark, a ten ma czelność wstawać. Idiotyzm. Mnie nie zabijecie. Znaczy owszem, można, ale nie tak łatwo. I nie teraz.

Moja praca określana jest w skrócie jako robak, bo „wyginam się i odzyskuję kształt jak dżdżownica”. Bardziej pasowałaby prawa ręka boga, czy coś w tym stylu. Też głupota. Wymyślił to jakiś idiota, który naśmiewał się z mojej umiejętności. O ile pamiętam zaginął któregoś tam stycznia 1930 podczas eskorty.

Od prawie 80 lat robię dokładnie to samo, dokładnie w ten sam sposób. Dostaję zlecenie, skręcają mi kark, ja ich skazuję na wieczne potępienie. I tak w kółko. Przez całe 80 lat starałem się nic poza tym nie robić, nie zmieniać konwencji i cieszyć się z wynagrodzeniem, jakie za zadanie dostaje. Ale coraz bardziej zaczyna mnie to nudzić. To tak jakby codziennie rano wstawać, umierać, a potem się budzić, jakby wszystko co robię polegało na marnym powtarzaniu. Kiedyś sprawiało mi to przyjemność, teraz…teraz czuję tylko niechęć.

Ktoś krzyczy, ktoś piszczy z przerażenia. Ulica w jednej chwili zamienia się w chaos. Można powiedzieć, nie jest to w pełni chaosem. Przynajmniej nie dla mnie. Wśród panikujących ludzi dostrzegam określone wzory, układam je w zależności od stopnia trudności. Przez lata stawałem się coraz bardziej skuteczny, osiągnąłem wręcz perfekcje w wymierzaniu ciosów, kombinacjach, potrafię szybko ocenić sytuację i zareagować. Ale każdy po 80 latach staje się taki sam. Tak samo dobry i równie skuteczny.

Patrzę na zegarek. Minęło piętnaście sekund odkąd umarłem, dziesięć odkąd zacząłem bawić się nożem. Trzy razy rzucałem rzutkami i raz skręciłem komuś kark. Nawet nie wiem, komu.

Koniec. Nic już nie ma, jakby niczego tutaj nigdy nie było. Zostałem tylko ja i dwadzieścia parę trupów. O dziwo nie ma nawet kropelki krwi…żadnych śladów. Istna perfekcja.

Wszystko układa się w figury geometryczne, czuję się jak artysta kubistyczny. Albo batalista. Idealnie dobrane barwy, chaos, w którym każde ciało ma swoje miejsce. Dla innych wygląda to jak zwykła rzeź, ale ja widzę figury i porządek. Cudowne odcienie kadmowej żółci światła latarni, głęboki amarant jakiejś sukienki…

Amarantowa suknia pośród czerni, grafitu, patyny…Pochłania mnie bez reszty. Podchodzę do kobiety i dotykam materiału. Lekko łaskocze skórę, zaciskam dłonie na rękawie. Delikatnie przekręcam kobietę na plecy i odpinam perłowe guziczki, następnie rozsuwam powoli suwak. Zsuwam ubranie z zimnego już ciała, uważając by nie zahaczyć o obcasy i nie pobrudzić dołu sukni. Przewieszam ją przez ramię.

Patrzę na nagie ciało. Kobieta nie ma na sobie nawet bielizny. Wygląda jakby zasnęła. Jakby miała się za chwilę obudzić. Jest niezwykle blada. Głaszczę ją przez chwilę po czarnych lokach. Następnie wstaję i odchodzę parę kroków.

Odwracam się i podbiegam do niej. Jednym ruchem rozrywam paski przy butach i rzucam gdzieś za siebie. Teraz jest idealnie. W samym centrum czerni i grafitu znajduje się perła. Tak niewinna, tak czysta…

Spokojnym krokiem ruszam przed siebie. Po chwili znajduję się przy metrze, jest druga lub trzecia nad ranem, więc niewielu ludzie przebywa na ulicach. Jakiś bezdomny szeroko otwiera oczy, kiedy mijam go z amarantową suknią przewieszoną przez ramię.

Uciekłem. Nie powróciłem do kwatery, nie poprosiłem o przydzielenie następnego zadania. Wyjąłem telefon i wybrałem jedyny numer w kontaktach. Po dwóch sygnałach odebrał głęboki męski głos.

- Gdzie jesteś?- usłyszałem.

- Rzucam to.

- Co rzucasz?- westchnął.

- Tę robotę. Rzucam ją.- zaśmiałem się krótko.

- Wiesz, co to oznacza? Będziemy cię szukać. Albo wrócisz teraz, albo zginiesz w niedługim czasie. Zastanów się co mówisz, Neil.

- Zwycięzca dyktuje zasady.- skierowałem się do metra.

- Nie żartuj, Neil.

- Amarant.- przekroczyłem bramkę.

- Co?

- Coś co zniknęło i nigdy nie zostało odnalezione. Wiecznie trwa. Amarant.- wszedłem na peron.

- Neil co ty ro-

Spojrzałem na wyświetlacz- brak zasięgu. Idealny moment. Idealny czas. Perfekcyjność w każdym calu. Suknia zachwyca i pochłania mnie bez reszty. Nic mnie już nie uratuje.

SPIKER- AUDYCJA SZÓSTA "SÓL"

Nienawidzę. Tak bardzo go nienawidzę. Gdybym tylko mógł mu cokolwiek zrobić…na przykład roztrzaskać czaszkę o ścianę. Połamać każdą kostkę, wyrwać te wielkie łapska ze stawów, te blond włoski i ciemne jak smoła oczy…

- Lin, podaj sól.

Przesuwam solniczkę bliżej jej talerza.

- Dzięki.

Przeżuwam powoli to niemające smaku jedzenie. Co to jest w ogóle? Brokuły i marchewka z mrożonki i coś na kształt kurczaka, co smakuje jak rozgotowany makaron. Cóż, najlepsze jest to, że jem to codziennie. Kiedy straciło smak? Kiedy przestałem zwracać uwagę na to, co jem, gdzie jestem? Żyję tutaj, nie wiedząc nawet, po co mnie uratowali. Nic nie wiem. Kompletnie nic.

- Powiem ci Lin, że bardzo fajny z ciebie chłopak.

Kawałek marchewki wypada mi z ust. Podnoszę zdziwiony głowę. Co on powiedział? Że jestem „fajny”? Chyba śnię. Kiedy chodziłem do szkoły, miałem paru przyjaciół. Słuchaliśmy podobnej muzyki, myśleliśmy podobnie. Łączyła nas jedna, znacząca cecha- nikt nas nie chciał. Wyrzutki- tak to się chyba nazywa. Siedzieliśmy na przerwach razem, żeby nikt z zewnątrz się nie czepiał. Lubiłem być sam. Pierwszy raz ktoś powiedział, że mnie lubi. W końcu skoro jestem „fajny” to oznacza, że mnie lubi…prawda?

- Pewnie za mną nie przepadasz, ale wiele znaczy dla mnie…-chwila ciszy- dla mnie i Joonie twój pobyt tutaj.

- Jak to?- niepostrzeżenie zrzucam na podłogę marchewkę.

Przyzwyczaiłem się do tego, że co jakiś czas Elko mówi coś dziwnego. Tak po prostu, rzuca kilka słów i zaczyna opowiadać historię. Przy śniadaniu dowiedziałem się, że bardzo lubi makrele i uważa za dziwne, że inni wolą koty od psów. Kiedy myłem naczynia usłyszałem pasjonującą opowieść z jego dzieciństwa o tym, że miał psa i dwie siostry, ale nadal nie rozumie, czemu tak mało osób lubi makrele. Gdyby złożyć to w logiczną całość uzyskalibyśmy książkę na poziomie dość przyzwoitym. Jak dla pięciolatków oczywiście.

Najpierw się go bałem. Ale w niedługim czasie uświadomiłem sobie jak bardzo jest nieszkodliwy. Inteligentny, ale tylko w pewnych sferach. O finansach mógłby rozmawiać godzinami, ekonomia tak samo, ale zwykłe pogaduszki mu jakoś nie wychodziły. Rozmawianie przy obiedzie było częścią „zwykłych pogaduszek”, więc za każdym razem musiałem słuchać jego irytującego, głębokiego głosu, którym mówił pozbawione sensu zdania. Słowa te były tak mało logiczne, męczyło mnie samo słuchanie tych pierdół.

- Lin jesteś jak taki ładny, zadbany ogródek. Tam paprotki, tam wrzosy… z zewnątrz wszystko jest super, ale jak już przekroczysz bramę zauważyć, że to tylko pozory. Chwasty. Wszędzie chwasty, wrzosy już wyschły, paprotki zarosły pokrzywami. To miłe, że nie pokazujesz się nam z tej strony. Chociaż ty też pewnie nie lubisz makreli.

Spokojnie zjadłem do końca i wstałem od stołu.

- Lin…- Joonie musnęła moją dłoń palcem.

Spojrzałem w jej stronę. Nie chcę tu być. Ten blondyn za dużo mówi. Jest nieszkodliwy, ale i tak dużo wie. Na tyle, by móc jednym słowem zrujnować moje dotychczasowe życie, codzienność, która pozwala mi zapomnieć. Która delikatnie pozwala wtulać się w ciemne ramiona, pić smołę i liczyć, że wiatr zabierze zapałkę daleko, daleko stąd.

- Każda brama rdzewieje i wypada z zawiasów. Ty nie jesteś wyjątkiem.

Dreszcz przechodzi mi po plecach. Patrzę na nich z góry, na puste talerze, znudzone twarze. Beznamiętne myśli, beznamiętne spojrzenia.

Jakby mówili, że nie ma dla mnie nadziei.

Piłeś smołę, a dziewczynka z zapałkami podchodzi do ciebie.

I płomień jaskrawy

Do gardła przykłada.

SPIKER- AUDYCJA PIĄTA "UŚMIECH DIABŁA"

Nie cierpię tego blondyna. Z taką myślą wstaję z łóżka. Idę do łazienki, która chociaż jest bardzo ciasna, to chyba można powiedzieć, że przyjemnie się w niej myje zęby. W lustrze odbija się dokładnie wszystko, dlatego podczas tych dwóch minut się nie nudzę. Prysznic jest nowy, nie pasuje do reszty. Kabina w środku ma jakieś dziwne wzorki przypominające polipy walczące między sobą. Naliczyłem ich 27,w tym dwa dzieci-polipy. Wszystkie elementy są albo błyszcząco czarne, albo srebrne. Zdaje się, że jest to charakterystyczne dla nowoczesnych kabin. Obok prysznica stoi mocno podniszczony, ale widać, że regularnie czyszczony, sedes. Zastanawiam się czy był kiedykolwiek wymieniany, bo ledwo się mieści między prysznicem, a pralką. Siedząc na nim ocieram się biodrem nieprzyjemnie o zimną kabinę. Na pralce oczywiście proszek, odplamiacz i kilka innych proszko-płynów. Umywalka jest malutka, jak wypluwam pastę to za każdym razem kilka kropel spada na płytki. Ich jest w kolei 13, chociaż gołym okiem widać może z 5. Pod zlewem jest niby szafka, ale połowę zajmuje jakaś rura, a wokół piętrzy się kurz. Perfekcyjna Pani Domu nie byłaby zadowolona…

Uśmiecham się do siebie w lustrze. Kika białych kropek upada na taflę. W te kilka dni się zestarzałem. A może tak wygląda to słynne „przeistaczanie się w mężczyznę”? Nie goliłem się już od dłuższego czasu, więc trochę powychodził mi zarost tu i tam…Cóż, nie wydaje mi się, bym chociażby trochę zmężniał. Zwyczajny ja. Zwyczajne brązowe włosy i ciemne oczy. Podłużna twarz i prosty nos. Nic się nie zmieniło, mimo że mam odwrotne wrażenie. Straciłem coś. Coś cennego, niezwykle ważnego dla…

- Ej ile będziesz tam jeszcze siedział, co?- zniecierpliwiony głos dobiega zamkniętych drzwi.

- J-Już wychodzę…- przepłukuję usta wodą i odstawiam szczoteczkę do niebieskiego kubka.

Otwieram szybko drzwi i przemykam skulony korytarzem. Zwalniam krok i wchodzę do kuchni.

- Jak się spało Lin?

Podskakuję przestraszony. Przy stole siedzi Joonie.

- D-Dobrze…- uśmiecham się sztucznie.

Kobieta kiwa głową i wraca do jedzenia płatków. Podchodzę do lodówki i zaglądam do środka. Dwa jajka, w połowie wypity jogurt naturalny i mleko. Burżuazja po prostu.

- Ne tylaj jogultu.- mówi brunetka z ustami pełnymi płatków i mlekiem kapiącym z brody.

Daję znak, że zrozumiałem. Chciałem zwrócić jej uwagę na to, że nie powinno się mówić z pełną buzią, ale co ja tam wiem. Nie będę pouczać dorosłej kobiety, o tym jak się je. Skoro wcześniej nikt jej tego nie nauczył, to teraz nie ma to sensu.

Decyduję się na szybki omlet. Wbijam dwa jajka do stojącej obok lodówki miski, potem dodaję odrobinę mleka. Następnie biorę wilgotny talerz z suszarki obok zlewu i przelewam na niego zawartość miski. Po 3 minutach w mikrofali omlet jest gotowy, a po kuchni roznosi się przyjemny zapach.

Siadam naprzeciwko Joonie i rękami dzielę omlet na mniejsze kawałki. Kobieta podnosi wzrok z płatków na mnie.

- Ale pachnie! Dasz trochę?- uśmiecha się rozpromieniona, a ja ponownie słyszę skowronki. Przez chwilę nie mogę oderwać od niej wzroku.

Biorę jeden z większych kawałków i zwijam w rulonik. Wyciągam dłoń.

- Dziękuję, miły chłopak z ciebie jest, Lin.- pochyla się i…

O boże.

Najpierw widzę jak obejmuje go ustami.

Potem słyszę jak go wciąga.

Czuję jej język na opuszkach palców.

Mlaska i się oblizuje.

- N-N-Nie ma za co.- moja twarz płonie.- Zjedz resztę.

Odsuwam od siebie talerz i wybiegam z kuchni. Nie jest

 dobrze. Jest bardzo NIE dobrze. Jest źle. Tak strasznie boli mnie w piersi, nie mogę złapać tchu. Wpadam do mojego pokoju z takim impetem, że drzwi odbijają się od ściany i same się zamykają.

Padam jak kłoda na łóżko. Nie mogę zapomnieć tego, co zrobiłem. Przeszłość nie odejdzie w zapomnienie ot tak. Gapię się na beżowy sufit i błagam Boga o przebaczenie. Chciałbym by to się nigdy nie wydarzyło. By on zniknął, by nie istniał od samego początku. Wtedy to wszystko nie miałoby miejsca. Żyłbym sobie spokojnie do końca. Ale nie mogę.

Wiem, co straciłem. Człowieczeństwo. A raczej jego cenną część. Zabijając go, zabiłem siebie. Popełniłem morderstwo, które okazało się samobójstwem.

„Drogi panie Boże,

Liczę na twoją współpracę. Przecież nie można żyć bez cienia.

Lin Nem

SPIKER- AUDYCJA CZWARTA "SZCZYPTA ARSZENIKU"

NO TITLE no title

BEZ TYTUŁU bez tytułu

Kiedy w końcu przestajemy histerycznie chichotać, mężczyzna podchodzi bardzo blisko (za blisko) do kobiety i zaczyna coś szybko mówić przyciszonym głosem. Nadal nie potrafię się opanować i teatralnie klepię się w udo. Jednak powoli zaczynam dostrzegać coś, jakby roznoszące się opary arszeniku w powietrzu. Atmosfera w przeciągu kilku chwil gęstnieje, mężczyzna coraz szybciej wyrzuca z siebie słowa. Widzę tylko jak jego ślina pryska na jej włosy, błyszczy w powietrzu i upada na delikatne brązowe kosmyki. Tak bardzo chcę zobaczyć drżenie jej warg z obrzydzenia, szeroko otwarte, przerażone oczy. Ale stoi odwrócona przodem do blatu. Nie widzę jej twarzy. Nic nie widzę.

- Już, już wyluzuj trochę.- odsuwa się od niego i śmieje się rozbawiona.

Nie tego się spodziewałem.

- Nie pogrywaj sobie, wiesz co się stało ostatnim razem.- zdejmuje szalik i patrzy na mnie podejrzliwie spod granatowego kołnierzu płaszcza.

Facet wzdycha i siada naprzeciwko mnie. Wpatruje się w moje nagie stopy, widać, że chce coś powiedzieć, ale nie do końca wie jak o to zapytać. Chrząka, zasłaniając usta zgrabną dłonią. Na długich palcach zauważam jakieś litery, może są to znaki.

- Joonie.- wskazuje na kobietę palcem, potem na siebie- Elko.

- Hę?- pytam zdziwiony.

- Imiona. Tak się nazywamy. A ty jesteś?- przeciąga się i kładzie splecione dłonie na karku.

Dziewczyna przygląda się nam, dość dociekliwie. Chce wyłapać każdy najmniejszy ruch, każdą literę i wypowiedzianą sylabę.

Nie podoba mi się ton, w jakim się do mnie zwraca. Jakbym był jakiś molem, co wyżarł dziurę w jego ulubionej koszuli. Upośledzonym molem z jednym czułkiem i urwaną lewą nóżką. Irytuje mnie to.

- Czemu chcesz to wiedzieć?

Unoszę lekko głowę w wyzywającym geście i piorunuję go wzrokiem.

- Nie udawaj twardziela i mi powiedz.- uśmiecha się drwiąco.

- Nie chcę.

- Powiedz.- uśmieszek nie znika z jego twarzy.

- Nie chcę.

Irytuje mnie. Bardzo. Powiem mu, ale co wtedy? Zadzwoni na policję by mnie zabrali?

- Nie zadzwonię po policję, po prostu mi powiedz.- kładzie dłonie na stole.

Mimowolnie się czerwienię. Chyba go nie doceniłem.

- Linnelin Nemes. Ale mówią na mnie Lin.

Wycofuję się szybko, jeszcze zaczną coś podejrzewać.

- Lin. Ładnie.- zdaje się, że moja odpowiedź go uspokoiła. Odchyla się na krześle i zamyka oczy. – Chociaż wiesz, to takie dziewczęce imię. Pasuje do ciebie, Lin.

Wystrzelam z krzesła jak z procy. Jeden krok i jestem przed nim. Wyciągam napięte palce w stronę gardła. Zaciskam dłonie na niezwykle ciepłej i delikatnej szyi, ciągnę w górę, sekundę potem przyciskam do ściany całą siłą. Zaczyna się krztusić, szamotać…

- Lin?

Jej drżący głos sprowadza mnie ma ziemię. Stoję, cały spięty. Czyje pulsowanie w skroniach i słyszę głośny szum. Zaciskam zęby i patrzę na jego uśmiechniętą twarz. Na te długie, jasne rzęsy i blond kosmyki. Na zmarszczki wokół ust…

Upadam bezwiędnie na krzesło. On dobrze wie, co robię. Jak zareaguję na każdy ruch. Niemożliwe, żebym był tak przewidywalny, tak bardzo nieskomplikowany. Zna każdą moją kartę. No właśnie.

Uśmiecham się. Nie mam nic do stracenia, więc czego mam się bać? Kładę powoli, jakby niepewnie dłonie na stole.

- Elko, Joonie.- podnoszę wzrok. Czekam aż łaskawie otworzy jedno oko i skieruje je na mnie. Pod tym przeszywającym, ciemnym spojrzeniem nic się nie ukryje.- Zabiłem go. Przyznaję się. Chciał zobaczyć, jak jego czaszka pęka na milion kawałków. Ja tylko trzymałem kij.

Blondyn wstaje. Z kieszeni płaszcza wyjmuje paczkę jakiś papieros i pudełko zapałek. Wkłada fajkę między wargi, a główką zapałki muska bok szarego pudełeczka. Chwilę patrzy na drobne, niebieskie płomyki wokół główki. Wkłada końcówkę papierosa w płomień, odczekuje kilka sekund i mocno się zaciąga. Wypuszcza dym i mówi cicho:

- Wiem.

Dym unosi się powoli do sufitu tworząc nieznane mi dotąd wzory. Zegar cicho odlicza czas, odlicza moje ostatnie godziny życia. Wszyscy to wiemy, cisza, która nastała tylko tego dowodzi. Z daleka słychać radio, Spiker cichym głosem komentuje sytuacje opisane w porannym wydaniu gazety. Nikogo nieobchodzące relacje z różnych wydarzeń…ale i tak słuchamy. Daje nam to poczucie monotonnej codzienności. Bezpiecznej, nudnej i zwyczajnie ludzkiej codzienności.

„...mówi się, że Bóg nie mruga. Zawsze z powagą patrzy na świat. Jednak w pewnym stopniu przypomina on człowieka. Czemu o tym wspominam? Bo urodziłem się akurat wtedy, kiedy zamknął oczy. Nie wiem dlaczego, może coś mu wpadło do oka? Kiedy jego powieki na ten ułamek sekundy opadły, moja matka płacząc urodziła właśnie mnie. Płakała nie z bólu, ale dlatego, że wiedziała. Jestem tylko cieniem. Cieniem samego Boga.”

SPIKER- AUDYCJA TRZECIA "TRZASK"

NO TITLE no title

BEZ TYTUŁU bez tytułu

Obudziłem się. Odzyskałem przytomność, ale nie otwierałem oczu. Muszę dokładnie rozważyć wszystkie możliwości, przeanalizować sytuację na wszystkie możliwe sposoby. Gdzie mogę być? Kto mnie pilnuje? Przez strach nie mogłem oddychać. Zacisnąłem dłonie w pięści i próbowałem się nie ruszać. Ale wtedy, niespodziewanie uderzyło mnie to, że się boje czegoś takiego. Ja, który przekroczył granicę wyznaczoną od samego początku istnienia ludzkiego, który podważył wszystko to, co sobie ludzkość tak skrzętnie poukładała. Zniszczyłem wmawianą od samego początku tezę, porzuciłem jakąkolwiek moralność. Czego mam się teraz bać?

- Wiem, że nie śpisz.- z daleka dociera do mnie kobiecy głos. Najpierw nie mogę zrozumieć znaczenia słów, jakby w mojej czaszce zamiast mózgu była ropa.

Po chwili słyszę przenikliwy wrzask. Zapałka wślizguje się do mózgu i zaczyna płonąć. Wszystko płonie.

Otwieram oczy i wybiegam z pokoju. Nie obracam się za siebie, dokładnie wiem gdzie są. Zderzam się z kimś, talerz z trzaskiem upada na ziemię. Podłoga pokrywa się mgłą, ściany po chwili przestają istnieć. Drzwi zniknęły, niczego już nie ma. Nie mogę oddychać. Proszę, ocal mnie. Proszę cię. Błagam. Przestań się śmiać i mi pomóż. Przestań płakać i pozbieraj odłamki porcelany z podłogi. Szybciej. Nie ma czasu. Uciekaj. Jak najdalej, jak najszybciej. On cię zabije. Ostrzegam cię.

- Jak masz na imię?- dziewczyna pomaga mi wstać.

- Gdzie jestem?- nie potrafię nic innego powiedzieć. Kto ma ją zabić? Ja?

Wchodzimy do kuchni. Kobieta za ramie prowadzi mnie do krzesła. Gdy upewnia się, że siedzę, dostawia krzesło przede mną.

- Porozmawiaj ze mną. Jestem Joonie Linkoln.- uśmiecha się lekko.- Uspokój się dobrze?

Zaczyna delikatnie głaskać moją dłoń. Biorę głęboki wdech. Skupiam się na cieple jej dłoni, wyobrażam sobie, że znamy się od zawsze. Muszę jej zaufać.

- Boisz się?- pyta badając palcem moje paznokcie.

- Nie.- zamykam na chwilę oczy.

- Boli cię coś?

- Chyba nie.

- To dobrze.

Siedzimy w ciszy. Zegar na ścianie wydaje nadzwyczaj głośne dźwięki. Długa i cienka jak dziewczęcy włos wskazówka przesuwa się powoli. Tik tak tik tak...Liczę ile sekund mija. Po równo 27 kobieta wstaje i podchodzi powoli, spokojnie do lodówki. Obserwuję ją. Badam jej pełne biodra, ukradkiem spoglądam na falujący lekko z każdym krokiem biust. Obcisły podkoszulek podkreśla jej talie. Krótkie, jeansowe spodenki odsłaniają kształtne uda. Mam ochotę ich dotknąć, ma piękne nogi. Są długie aż do samej ziemi.

- Haha...- śmieję się z własnego żartu. Mimo że słyszałem go tyle razy, teraz nie mogę przestać się śmiać. Jakby była to najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem. Tak bardzo pasuje do sytuacji.

Dziewczyna odwraca się zdziwiona. Patrzy dziwnie, po chwili sama zaczyna się śmiać. Jakby przez okno wleciał skowronek, jakby nadeszła wiosna, dźwięcznie, dziewczęco. Odkłada jakiś słoik i łapie się komicznie za podbrzusze. Nie mogę wytrzymać, mięśnie brzucha napinają się niemiłosiernie mocno. Nie jestem już w stanie wydać z siebie dźwięku, od śmiechu zaczyna boleć mnie całe ciało. Już nawet nie pamiętam czemu się tak zachowujemy, nasz chichot przypomina mi yorka, który cieszy się na widok swojej pani. Próbuję wstać, ale nie potrafię się wyprostować. Stoję więc zgięty w pół i śmieję się jak hiena. Kobieta opiera się o blat i zakrywa ręką usta, które nie chcę zmienić kształtu. Słyszę jak ktoś trzaska drzwiami, głośno wchodzi do pokoju.

- Ej co się dzieje?- jakiś chłopak w granatowym płaszczu do kostek i czerwonym szaliku przekracza próg.

Próbujemy przestać się śmiać, ale nic to nie daje. Mężczyzna rzuca teczkę w róg mieszkania, a zakupy kładzie na blacie obok chichoczącej dziewczyny. Patrzy na nas niezrozumiale.

Wczoraj zabiłem człowieka.

A teraz śmieję się jak hiena z idiotycznego żartu.

Możesz w to uwierzyć?

Lody truskawkowe

Krucha jak porcelana, zimna jak lód.

Taka jest właśnie moja miłość.

Nic jej nie ruszy.

Nic nie zachwieje.

Będzie stać w miejscu.

Nieustępliwa.

Nie pójdzie do przodu.

Ponieważ przed nią

Jest przepaść.

Jest taka dziewczyna. Bardzo piękna dziewczyna. Piękna ma oczy, dłonie, paznokcie, włosy...wszystko w niej błyszczy. Stąpa po ziemi z delikatnością, jakby bała się, że grunt nie utrzyma jej piękna. Urok osobisty? Tak, to się chyba tak nazywa. Obserwuję ją już jakiś czas. Nawet długi, znamy się od 3 lat. Chyba mnie nie zauważa.

- Ej... Loen podoba ci się ktoś?- nachyla się nade mną z tym swoim figlarnym uśmiechem i błyskiem w oku.

- A jak myślisz Kris ?- odsuwam się.

- Nie, za głupi jesteś na miłość.- wdycha i siada naprzeciwko mnie.

Czemu się wycofałeś tak szybko? Gdybyś jeszcze raz się spytał, powiedziałbym prawdę. Powiedziałbym ci jak idealna jest ta osoba. Jak jej urok mnie zachwyca. Jak bardzo czekałem, żeby ci o tym powiedzieć.

Z daleka słyszę dzwonek, ale jakoś nie mogę się ruszyć. Czemu nikt mnie nie pyta, nie drąży tematu? Wiem, że to się nie uda. Ale nie chcę być obojętny, chcę cieszyć się tym uczuciem tak długo jak to tylko możliwe. Naprawdę. Zapytaj się jeszcze raz...Ostatni raz...

Pode mną przepaść,

Za mną jest lód.

Przede mną stoisz ty.

Uśmiechasz się zakochany,

Ale ja tego nie widzę.

Nie chcę zobaczyć.

Zniknij.

Porzuć to.

Zimny jak lód.

Bez końca jak przepaść.

Taki jestem.

Taka jest moja miłość.