Nie było mnie tu.

Przez cały czas mnie tu nie było. Ani razu nawet nie pomyślałem o odwróceniu się. Nigdy. A kiedy już musiałem zamykałem oczy.

Teraz również zamykam. Ona coś mówi powoli, smutnym głosem. Słowa pojawiają się i znikają. Nie mają znaczenia, nie płynie w nich żadne uczucie. Patrzę na nią, na usta, co okładają się w bezimienne znaki. Próbuję uchwycić przekaz. Trafiam na pustkę, dłoń zsuwa się z zimnego policzka.

Krzyczy. Ale nic się nie zmieniło. Nadal nie rozumiem. Podnoszę dłoń, jednak ona mnie zatrzymuje. Łapie z przerażaniem za nadgarstek. Słyszę jak łzy rozpryskują się na podłodze, w magiczny sposób znikają. 

Wypala mi wzrok, krew spływa po policzkach. Bardzo powoli tworzy czerwone smugi. Nic już nie rozumiem.

Biegnę. Choć wiem, że nie powinienem. Krzyczę, choć głos nie wydobywa się z mojego gardła. Nic nie czuję. Nic nie widzę. Nic już nie ma.

Ona nadal płacze. Łzy krwiste spadają, czerwone drobne kwiaty rozkwitają. Brzdęk. Odbija się od spryskanej posadzki. Ucieka.

Ucieka, choć ja nie mogę się ruszyć. Leżę w samym środku rosnącego kwiatu, całkiem sam. 

Krzyczę, płaczę, zwijam się z bólu.

Choć nikt mnie nie widzi.

Choć nikogo nie ma.