Komentujcie~! Wyrażajcie swoje opinie!

Poniższe obrazki pochodzą z 7 rozdziału mangi Yumemiru Taiyou. Autorką jest Takano Ichigo, a poniższe obrazki mają na celu tylko i wyłącznie promowanie mangi. Tekst w dymkach został stworzony przez  autorkę bloga, nie ma nic wspólnego z fabułą mangi. Czytamy od prawej do lewej, tak samo jak mangę.

~Let’s forget about little dying star~ Rozdział 5 „Who we are? Are we alive?"

"Zielarka wstała. Obudziła się i krzycząc wezwała Los. A on rozkazał jej zniszczyć zbędne zimie. Niepostrzeżenie, cicho tak by nie budzić potworów...?"

Otworzyłem oczy. Ciemność. Znowu.

Nie mogłem się ruszyć. Poprzednio, spadając z latarni nic nie czułem, a teraz na samą myśl o tym ogrania mnie strach i panika.  Odkąd zobaczyłem zbędną warstwę, która chwilę potem została zniszczona, miałem wrażenie jakbym był do niej przywiązany. Nie ciałem ani umysłem, bardziej faktem, iż widziałem jak umiera. 

Przełknąłem głośno ślinę i ściskając zdobienia latarni, wychyliłem się. Żarówka wyglądała jakby miała za chwilę zgasnąć na wieki. Tyle że tym razem nikt jej nie wymieni, nawet miły sąsiad nie przyjdzie pomóc. Zgaśnie, zabierając ze sobą moją stabilność i jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa.

Mówi się, że w ciemności ludzie zaczynają wariować. Ogarnia ich szaleństwo, widzą rzeczy, których nie ma. Dlatego też tak bardzo cenne jest im światło. W ciemności na powierzchnie ich umysłów wychodzi wszelkie zło, niekiedy pod postacią potworów, zniekształconych ludzi czy nawet śmierci, starości. Boją się wszystkiego, co wiąże się z zakłóceniem ich spokoju, jakiegokolwiek poczuciu, że jest dobrze. 

Boję się żyć. Ale nie potrafię umrzeć.

Śmierć wiąże się z czymś nieznanym. Tyle że potem nie będzie powrotu do…do czego tak właściwie? Do życia? Do dzieci, do pracy, do domu? Nie miałem niczego. Żyłem na skraju śmierci przez 21 lat. To dużo, czy mało? Dla nastolatki to dużo, dla starca to mało. Dla mnie to było nic. 

Już we wczesnych latach dotknęła mnie śmierć.

Obok mojego domu był mostek. Drewniany, gdzieniegdzie porastał go mech. Łączył jeden brzeg z drugim, jednocześnie oddzielał od siebie dwa światy. W pierwszym byłem ja i moja rodzina, na drugim brzegu osiedliła się bogata rodzina z dwojgiem dzieci i uroczym psem. Od czasu do czasu słyszałem krzyk z jednego pokoju. Bardzo głośny krzyk przesiąknięty bólem i czymś jeszcze, jakby niedowierzaniem zmieszanym z pragnieniem poddania się, zostawienia wszystkiego w tyle. Wtedy myślałem, że sobie to wszystko wyobrażam. Moja matka tylko bladła, kiedy o tym wspominałem, ojciec zakrywał twarz gazetą i zmieniał temat. 

Pół roku po wprowadzeniu się sąsiadów, przez przypadek kopnąłem bardzo mocno piłkę leżącą w ogródku, a ta przeleciała nad mostkiem i zatrzymała się w różach przy ogromnym domu. 

Podnosząc piłkę, zahaczyłem lewą dłonią o kolec jednej z róż. Wciągnąłem powietrze i szybko się wyprostowałem. Okno zamknęło się z trzaskiem. Patrząc w szybę widziałem dziesięcioletnią dziewczynkę.

Białko jej lewego oka było czerwone, pod spodek widniał ogromy fioletowy siniak. Policzki miała opuchnięte, z kącika wargi ciekła cienka strużka krwi. Czoło zasłaniał gruby, przesiąknięty krwią bandaż. Widząc mnie, odskoczyła od parapetu i kulejąc uciekła za drzwi. Jedną nogę pokrywała zakrzepła krew, drugą dziwnie powłóczyła po ziemi.

Następnego dnia w rzeczce pod drewnianym mostkiem mój ojciec znalazł ciało nieżywej dziewczynki.

Śledztwo wykazało, że została dotkliwie pobita, a następnie uduszona.

Jednak najgorsze było to, że sprawca najpierw połamał jej nogi i ręce, a potem podduszał w strumyku. Nie zabił jej, ona konała w rzeczce.

Tamtego dnia nie usłyszałem już krzyku.

  *

Przez miesiąc chodziłem jakby nieobecny, ale szybko wróciłem do siebie. Sąsiedzi zniknęli, zostawili tylko po sobie pieska. Przygarnąłem go, ale okazało się, że jest chory i szybko zdechł.

Wszyscy się dziwili, że tak szybko dochodzę do siebie. Nazywali mnie dzielnym i chwalili.

A w nocy trząsłem się ze strachu przed śmiercią. Nikt nie widział jak bardzo moje psychika została naruszona. Nikt nie wiedział jak bardzo chciałem przestać cokolwiek odczuwać. Nikt nie wiedział, że mi się to udało.